Αμπελόκηποι Αχαΐας Μονή Αγ. Βασιλείου

Ήταν ένας απλός χωρικός σ’ ένα συνηθισμένο ημιορεινό  χωριό της ελληνικής υπαίθρου. Του έλαχε το διάστημα της ζωής του να το σφραγίσουν αλλεπάλληλοι πόλεμοι.

Στην πλευρά των πολλών που αντιπροσώπευαν τον κανόνα και όχι την εξαίρεση,  ανδρώθηκε στο λίκνο της δυσκολίας. Κι αφού μπήκε στον αγώνα της βιοπάλης, ανάθρεψε τα τέσσερα παιδιά του σε καιρούς φόβου και ζωής αποσταμένης, ξεπροβόδισε και τα τέσσερα παιδιά του σε τόπο ξένο και μακρινό  κι αφού και τη σύζυγό του ξεπροβόδισε για το ταξίδι το χωρίς επιστροφή, μονάχος έμεινε στη μέση δρόμου κακοτράχαλου να σκέφτεται «Και τώρα τι…»  

Σκέφτηκε, αποφάσισε κι έπραξε. Έγινε μοναχός, να βρει τη γαλήνη, τη συμφιλίωση και την απαντοχή στις μυστικές συνομιλίες του με το Θεό. Και του φάνηκε πως άκουσε το Θεό να ψιθυρίζει:

Η ομορφιά βρίσκεται στην προσφορά. «Σαν τι μπορώ να προσφέρω» σκέφτηκε, «σε ποιον και γιατί;». 

Αγνάντεψε κατά το χωριό. Μια σκιά στοργής γλύκανε το βλέμμα του. Έσκυψε ύστερα  στα χέρια του. Τα παρατήρησε. Ήταν ακόμα δυνατά. Και η πλάτη. Και τα πόδια. Ένα θρόισμα πίστης δρόσισε την καρδιά. Έκανε το σταυρό του κι έπιασε το ξινάρι.

Έφτιαξε σκαλοπάτια… Για να ανεβαίνουν οι χωριανοί και οι ξενομερίτες στο λόφο ευκολότερα. Φύτεψε κυπαρίσσια.  Να ανασαίνουν στον ανήφορο οι επισκέπτες αύρα κωνοφόρων αναζωογονητική. Και να φωλεύουν τα πουλιά να τραγουδούνε την ατελεύτητη της φύσης ομορφιά.

Έφτιαξε βρύσες. Να ξεκουράσει τους καταπονημένους μυώνες των γυναικών της κάτω γειτονιάς, που κουβαλούσαν ζαλωμένες τις βαριές τους στάμνες από μακριά.

Έφτιαξε … Έφτιαξε ό,τι μπορούσε. Όσο μπορούσε, έφτιαχνε.  Ό,τι ήταν, το όφειλε στο Θεό, στη φύση και στους ανθρώπους. Ό,τι έφτιαχνε, θα ήταν το ευχαριστώ του σε αυτούς ακριβώς.

Και έλαβαν οι άνθρωποι του χωριού την προσφορά. Και γλύκανε η καρδιά τους. Και κάποιοι ανταπέδωσαν. Και ο ασήμαντος, μόνος «μοναχός» ούτε μόνος γέρασε, ούτε μόνος πέθανε.

Αλλά ούτε και τόσο ασήμαντος προφανώς… Γιατί πολλές δεκαετίες μετά, ένας άλλος χωριανός,  που μπόρεσε να εκτιμήσει τον πλούτο αυτής της προσφοράς, άφησε κι αυτός ένα μικρό ιδιόχειρο σημείωμα- αφιέρωμα στη μνήμη του Αγαθάγγελου και των χωριανών. Όχι και τόσο «μικρό» τελικά…

Συντάκτης: Σοφία Αποστολοπούλου